Klient coacha charakteryzuje się, tym że chce on osiągnąć przynajmniej jeden z wymienionych celów: polepszenie dotychczasowo osiąganych wyników, udoskonalić proces uczenia się i zwiększenie satysfakcji. Klient podczas zajęć z coachingu nie szuka ukojenia w problemach natury psychologicznej. Coach wpiera Klienta w zakresie współpracy interpersonalnej, która w późniejszym prowadzi do zbliżenia Klienta do osiągnięcia zamierzonych celów na początku współpracy.
Współpraca coacha z klientem polega na ustaleniu harmonogramu spotkań oraz zasady i sposoby komunikowania się – mailowo, osobiście, telefoniczne lub poprzez wykorzystanie komunikatorów internetowych itd. i oczekiwaniach klienta. Klient nie obarcza odpowiedzialnością coacha za wyniki i odwrotnie, coach nie podejmuje się odpowiedzialności za efekty procesu coachingu.
Głównym celem coachingu jest podniesienie wyników działania klienta, pomoc w nauczeniu się uczenia, co niesie za sobą poprawę jakości życia. Coaching, skupia swoją uwagę na działaniach teraźniejszych i przyszłych. Nie zasięga on w przeszłość, nie doszukuje się w minionych zdarzeniach obecnej sytuacji Klienta. Założenia coacha muszą opierać się na zaufaniu i wierze, że Klient jest w stanie panować nad swoimi emocjami.
Coaching nie ma zadania pomagach ludziom w ich emocjonalnych czy poznawczych problemach, po prostu nie jest psychoterapią i nie leczy zaburzeń. ALE może być stosowany równolegle z psychoterapią, oczywiście nie może być jej zamiennikiem. Coaching korzysta z informacji z przeszłości, tylko po to by ustalić jego obecna sytuacje, nie analizuje jej, aby określić dlaczego znalazł się on, akurat w tym etapie życia.
Zdarza się, że coach udziela rad klientowi, jednakże każda ze stron wie, że klient może odrzucić propozycję coacha, ponieważ to on ponosi odpowiedzialność za swoje poczynania.
Wiedza coacha opiera się głównie i przede wszystkim na tematyce coachingu, nie ma on konkretnej i specjalistycznej wiedzy z dziedziny, np. przemysłu.
Więcej – coaching rodzicielski Joanna Muszak